تصویر دنیای من

این تصویر دنیای منه
تو رویای همه ، یه
خونست وسط بهشت،
کیه نخواد برسه بهش
ولی جهنمه اخر این بازی ام
تو پشت در باشی من راضی ام
این رویای من بود ولش اح....
تو تنهایی هامم زد لهش کرد
یه مشت تصویر برفکی موند ازت
لعنتی .....گفتم ازت دور نشم
نخ به نخ روشن میشه فندکم
هی میکشم بشه عمره کم...
گوشم پر شد از این حرفا
هی نگو تهش چی موند دنیا
نگو تو خواب دیدی چقد تنهام
چون تا وقتی بیدارم میرم رویا

فروردین 1400- عیدت مبارک  

 

۹۰ سال بعد

‌90 سال بعد در کتاب 
ادبیات معاصر، آیندگان
همه یک فصل از "داستان عشق" 
مارا خواهند خواند
ولی آنها درک درستی از
این عشق نخواهند داشت
چرا که فقط من میدانستم چقدر اندازه_ی
نشدن های زندگی دوستت داشتم. . . 

📝‌‌شعر : سالار شفیعی‌

شب یلدا

کمی زودتر

زودتر از من بمیر
تنها کمی زودتر
تا تو آنی نباشی که مجبور است
راه خانه را تنها برگردد...

بیا صادق باشیم

داستانی پس از داستانی دیگر

تمام عاشقانه های تاریخ
را هزار بار خوانده ام

بیا صادق باشیم 

عشقی که تو آغاز کردی

پایانش مثل هیچ کدام از قصه ها نبود 

 

 

سالار.شفیعی 1398

 

رسانه تولید محتوا و ویدیو مارکتینگ

هیچ

تو تمام کلمات عاشقانه را از من گرفتی
من ماندم و تفسیر دلتنگی و رسیدن به هیچ
انتطار از هیچ و خوش بودن به هیچ و باز هیچ

رفتن

"بلاخره یـــ1ـک روز میروم"
غریبه ترین جمله با ذات ماست
ذات ما را با ماندن بستند
وگرنه 
میتوان یک روز صبح
وقتی همه خواب هستند
بلند شد
چمدان را بست
و برای همیشه رفت . . .
بیا صادق باشیم ؛
رفتن باید در درون تو باشد .

*سالار.ش 1396*

فرار

باور

اینکه هستی اما نمیتوانی باشی را باور میکنم
تو باید بشکنی این شیشه را "سنگها"را باور میکنم
دستانی که میخواست گرم کند دستانم را
سرد شد ،من زمستان در بهار را باور میکنم
مثل کودک دبستانی ای که دنیا رو شاد میخواهد
باز میخواهی زیرش بزن من قولهایت را باور میکنم
تو دروغ میگویی، این دل از دنیای تو دور نشد
ول کن این همیشه زود باور را من که باور میکنم
آرام گرفته ام دنیا را ساکت میخواهم بعد از تو
اینکه سکوت همیشه علامت رضا نیست را باور میکنم
چشمانت پرده کشیده است به این دنیای خاکستری
تو بگو دنیا فردا تمام میشود من که باز باور میکنم
تو رفتی تا من به خود برگردم و آبی شوم
 با خودم کنار می آیم و دنیای بی تورا باور میکنم
یک معجزه کم بود ما باهم شوق پرواز داشتیم
تو رها شدی و من پرواز در قفس را باور میکنم
تو که گفته بودی : هیچ وقت غصه نخور دنیای من
این روزها "هق هق" پشت خنده هایم را باور میکنم
اجبار تلخی است تن دادن به این تقویم تکراری
ولی قدرت اختیار در این جبر بی انتها را باور میکنم
راستش را بگو الان چند شب است که نخوابیده ای ؟!
شب زنده داری و گریه های بی صدا را باور میکنم
استاد خوبی داشتم اما بازیگوش بودم مدتی
بیدار شدم، معرفت بهتر از هر چیزیست را باور میکنم
هیچ نمیگویم ، من راز تو را با خود به گور خواهم برد
نفس میکشم،زندگی کردن کنار مردگان را باور میکنم

رویا

مثل رویای دیدن خدا
تو خارج از تصور تمام شدن های روی زمینی
.

مرده ام

من بی تو مرده ام
الان گرمم حواسم نیست